Nasa 4th year high school na ako, at bilang isa sa mga graduating students at pinakamatanda na rin sa aming paaralan ay hindi ko maipagkakailang napakarami nang mga opinyon ang aking narinig mula sa mga schoolmates ko. At dahil na rin sa isang “Science School” ang aming paaralan ay masasabi mo na ring iba’t ibang klase ng mga tao ang nakakahalubilo ko araw- araw. Sa labas ng paaralan ay kilala kami bilang mga “cream of the crop”- mga estudyanteng nagtataasan ang antas ng pag-iisip at IQ , mga estudyanteng sanay nang dumugo ang ilong sa pagmememorya ng mga nakakalulang mga formula at nakakabulol na mga scientific terms. Subalit para sa akin, ang paaralan namin ay salamin lamang ng napakaraming estudyante sa bansa. Mga estdyanteng Pinoy na hindi pantay ang antas ng kaalaman, mga Pilipinong iba- iba ang pananaw sa buhay at sa bansa.
Oo, maituturing mo nga kaming may alam, subalit, nakakalungkot lamang isiping kahit matatalino ang halos lahat ng mga estudyante sa aming paaralan ay mabibilang mo lang ang may pakialam sa mga nangyayari sa ating bansa. Halos lahat sa amin ay mas nakatutok pa sa kung papaano i-derive ang time dilation equation ni Einstein kaysa pagtutok sa balita ukol sa mga Pilipinong nasalanta ng bagyo kamakailan lang.
Hindi ko lubos maisip kung bakit sa mga panahong ito, nakukuha pa ng mga kakilala kong mag-aaral na lumusong sa mga bonus sa quiz at assignments para makakuha lamang ng malaking marka, at hindi para maipagmalaki ang ating bansa.
Talagang pinagtatakahan ko kung kahit minsan man lang ba ay sumagi sa kanilang mga matatabang utak na kelangan nating mag-aral upang matuto at makatulong sa bansa balang araw at di upangbasta basta lamang makamemorya ng mga konsepto at makakuha ng mga malalaking markang pwedeng ipagmalaki sa mga klasmeyts namin.
Nakakatawa ring isiping halos lahat ng lalaki sa amin ay walang ibang pake sa mundo o sa Pilipinas liban sa laki ng boobs ng mg babae sa amin o sa kung anong haba ang mga ano nila. Nakakatawa nga, pero nakakainis.
At mas lalong nakakadismayang isipin na sa tuwing tinatanong ko ang ilan sa aking mga kaklase kung saan sila magtratrabaho balang araw ay agad nilang sasabihing magtratrabaho sila sandali sa Pinas para makpag-ipon ng karanasan saka pupunta sa ibang bansa upang doon magtrabaho, tumira, mag- asawa, at (pati na rin siguro) mamatay. Simple lang daw ang rason. WALA na raw PAG-ASA ang PILIPINAS. Kelangan daw YUMAMAN. At para daw yumaman ay kelangan mangibang bansa. PRAKTIKALIDAD lang daw ang kelangan sundin at wala nang iba.
Subalit kaya tila wala na ring pag-asa ang Pinas para sa ibang tao ay dahil na rin sa karamihan ng mga estuyanteng ganoon ang pag-iisip. Kesyo kelangan YUMAMAN, MABUSOG ang SARILING BULSA, at kelangan ISAKRIPRISYO ang NASNOYALISMO para IPAIRAL ang pagiging PRAKTIKAL, kelangan umalis ng bansa. Di bale naman daw, magpapadala naman daw sila kahit papaano ng pera sa Pinas para lumaki ang halaga ng piso kontra dolyar.
Ngunit hindi pera, padala, o malakas na piso ang kelangan ng Pinas. Ang Pinas ay hindi isang hamak na piggy bank. At mas lalong hindi isang kompanyang nag-eexport ng mga OFW ang Pinas. Kung mahal mo ang Pilipinas ay bakit di ka manatili at tumulong sa kahit anong paraan mang makakaya mo ppara sa sa bansa. Pagtuturo sa mga nahihirapan sa pag- aaral. Pagtulong sa mga kapos palad. Pagmamalaki sa bansa. O all of the above. Hindi naman siguro mahirap na tumulong sa bansa kahit sa pinakamaliit na paraan, di ba? Mahirap bang tumanaw ng utang na loob sa bansang nagbigay kaalaman sa iyo sa mahigit kumulang 14 na taon?
Mahirap isiping ang mga matatalino at pinakamagagaling pa ang may gustong mangibang- bansa. Nakakadismaya ring isiping tayong lahat ay nagtratrabaho o magtratrabaho para lamang yumaman, isang rasong napakaklarong iniisip lamang ang pansariling kapakanan.
Sa loob ng apat na taon ay yun ang napansin ko sa aking mga kaklase. Hindi ako matalino o honor student sa klase namin, subalit (sa awa ng Diyos) ay nakakapasa pa rin ako at nagawa kong napansin ang mga bagay na ito. Hindi ako nagmamayabang, sinasabi ko lang na hindi mo naman siguro kelangang malaman kung sinong nakaimbento ng microscope o icompute ang x at y components ng isang free falling body (di ko na alam ang mga pinagsasabi ko) para lamang mapansin ang problema sa iyong bansa at maka- ambag ka ng kaunting tulong dito. Ang kelangan lang naman siguro ay ang mahalin mo ang iyong bayan at panindigan mo ang iyong pagiging isang Pilipino hindi dahil sa wala ka nang magagawa sapagkat ipinanganak kang Pinoy kundi dahil sa ipinagmamalaki mo ang iyong pinanggalingan.
Mataas ang tingin ko sa aming eskwelahan. Subalit, habang ako’y malapit nang makatapos ng pag-aaral, mas lalo kong napapatunayang ako, ang aking mga schoolmates at ang iba pang mga estudyante sa Pinas ay hindi nararapat na tawaging mga “CREAM OF THE CROP”, sa halip ay ang mga “CREAM OF THE CRAP” kung ang pag-uusapan lamang ay ang pagmamahal sa bayan.
No comments:
Post a Comment